WANDELSTOK

Tijdens een ‘Corona proof’ mini vrijmibo proost ik samen met een vriend van vroeger op onze eerste samenwerking. We zaten voor zijn zaak met een biertje in de zon toen Nanno opeens met zijn AH tasje aan kwam wandelen. ⠀

Nanno is de buurman van mijn vriend. Hij komt daar af en toe es aanwaaien en een praatje maken. Ze hadden elkaar al een tijdje niet gezien en sinds de laatste keer liep Nanno nu met een wandelstok. ‘Ik ben behoorlijk achteruit gegaan de laatste tijd. Maar ik ben niet bang voor de dood, ik heb het mooi gehad.’ ⠀

Terwijl hij dat zegt, zie ik de rust in zijn ogen. Hij meent het en ik geloof hem. We zetten een stoel voor Nanno neer zodat zijn lijf wat kan rusten. En precies dan, op het moment dat hij zit, verandert de ruststoel in de praatstoel. ⠀

Hij vertelt ons over zijn leven, over zijn vrouw die 20 jaar geleden is overleden, over zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, over zijn reizen, zijn gedichten en de thuiszorg die zijn ‘voorkantje’ niet wil wassen. (wat hij graag anders had gezien) Maar bovenal vertelt hij ons over de liefde. ⠀

En terwijl ik hem daar zo zie zitten en naar hem luister denk ik, Verdomme, deze man heeft echte liefde gekend, één die nooit doodgaat. Ik hoor de dankbaarheid in zijn verhalen en zie het geluk in zijn ogen. Prachtig!⠀

Ik zag hem genieten en ik genoot met hem. Hij bietste een sigaretje, zat leunend op zn wandelstok lekker te paffen en droeg het ene gedicht na het andere voor. En allemaal gingen ze over de liefde want al het andere is niet belangrijk vond ie. En ik moet hem gelijk geven. ⠀

Terwijl de zon steeds iets verder zakte en wij steeds meer in de schaduw kwamen te zitten, stond Nanno op om weer op pad te gaan. ‘Ik hoop dat je de liefde mag ontvangen die ik in het leven heb gekend’.

Geraakt door zijn woorden glimlach ik naar hem en hij naar mij. En zo namen we afscheid.

Liefkozend tikte hij nog even met zijn wandelstok tegen mn been, draaide zich om en vertrok met de laatste zonnestralen.